“To make people DANCE and ENJOY!!...“

Atomatic en Koko Mojo Records zijn “min of meer” zelfstandige onderdelen (divisies) van het besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid, Rockstar Records Limited. Het Rockstar Records label werd opgericht in 1979 en is gevestigd in het Spindrift Records House in Clacton-on-Sea in Essex (UK). De zetel van Koko Mojo Records is gevestigd in de tweede grootste stad van Ierland, Cork. Lang voordat de markt overspoeld werd met  goedkope copycat-releases van lage kwaliteit, stond Rockstar Records samen met ACE Records en Bear Family Records bekend om hun heruitgaven van hoge kwaliteit en hun “KILLER-NO-FILLER” ideologie. RR slaagde waar grote labels faalden, door de muziekfans te voorzien van zowel uitgegeven als niet-uitgegeven muziek van klassieke R'n'R-artiesten.

Het doel van Koko Mojo Records is heel simpel: onder de noemer Blues/R&B dansbare muziek uit de jaren 1950 uitbrengen! Hun cd-compilaties zijn samengesteld door ervaren dj's en hun belangrijkste doel is om je te laten dansen “From Argentina via Los Angeles to Ireland, from Blues to Hillbilly and Rockabilly...”. Er dient hierbij opgemerkt te worden, dat er een verschil is tussen de originele, traditionele r&b (een term die uit de jaren voor WOII stamt en die staat voor stevige, rauwe muziek, die zich meer richt op jazz, gospel en blues) en de hedendaagse, moderne r&b (een muziekgenre dat er wel wat van wegheeft en dat een combinatie is van soul, funk en hiphop). Moderne r&b werd populair na het discotijdperk van de jaren tachtig.

De huis DJ, die heelwat cd’s voor Koko Mojo compileerde is Victor Mac, beter bekend als “Little” Victor, The Beale Street Blues Bopper en ook DJ “Mojo” Man. Mac is een Italiaans-Amerikaanse blues- en rootszanger, gitarist en mondharmonicaspeler, evenals platenverzamelaar, musicoloog, entertainer, dj, songwriter en producent. Hij is vooral bekend door zijn samenwerking met Louisiana Red op de albums ‘Back to the Black Bayou’ (2009) en ‘Memphis Mojo’ (2011).

In 2018 bracht Victor ‘Deluxe Lo-Fi’ uit. Het album werd opgenomen in een periode van acht jaar met verschillende muzikanten, waaronder de Downhome Kings, Kim Wilson, Big Jon Atkinson, Rusty Zinn, Carl Sonny Leyland, Steve Lucky en Harpdog Brown.​ Het album werd in hetzelfde jaar in het VK door The Blues Lounge verkozen tot "Album of the Year" en ook in Scandinavië door het tijdschrift Blues News.

RHYTHM & WESTERN VOL. 4: I HANG MY HEAD AND CRY

Voor het vierde deel uit de reeks Rhythm & Western ‘I Hang My Head and Cry’ ging de Little Victor aka de “Mojo” Man opnieuw op zoek naar zwarte country & western artiesten van voor de periode van het ondertekenen van de Civil Rights. Artiesten als Charlie Pride en Linda Martell maakten het einde jaren zestig voor Afr-Amerikaanse muzikanten mogelijk, om ook de aan blanken gelinkte Country & Western te brengen. Eerder waren zwarte artiesten in dit genre “uitzondelijk”. In die periode verving ook de term Rhythm & Blues de term “Race Music”, een genre dat net door zwarte muzikanten ontwikkeld werd, maar waarbij zwarten in de jaren twintig in de studio’s voortdurend gemeden werden. Het zelfde gebeurde ook voor blanken die blues wilden brengen. Artiesten in het C&W genre, die bleven opnemen, waren o.a. Jimmy Rogers aka “The Father of the Country Music”, Gene Autry en Sam McGee. Vele van de tracks op deze Rhythm & Western-compilatie, zijn klassieke C&W songs en/of songs die uitgebracht zijn als R&B songs, maar alle met een sterke Country basis of C&W-draai. Uit de tracklist, die hieronder volledig is afgedrukt, enkele “bijzondere” cq “speciale” songs halen is vrij moeilijk, maar alsnog een poging. Zo is er de opener “A Little Bit Tear”, een opgewekt nummer van Varetta Dillard / Sleep dat aanzet om mee te zingen, “Love You - Love You  - Love You” van The Marigolds, waarvan de meeste leden gevangenen waren die in de Tennessee State Prison zaten, uit 1957 het aanstekelig rockende “Love Locks” van Nappy Brown, de country soul rocker van King Curtis “Beautiful Brown Eyes”, het ragtime-achtige nummer “Don't Sell It , Don't Give It Away” van Oscar Woods, o.w.v. het gejodel Jimmy Rodgers’ “Blue Yodel #9”, Fats Domino’s erg herkenbare “Ida Jane” en de afsluiter “Hilbilly Willies Blues” van Blind Willie McTell (video), om te laten horen hoe kort de blues bij het R&W-genre aanleunt. 

(Rhythm & Western-series, Vol. 4) is een compilatiealbum met 28 originele nummers uit (vooral) de sixties, die staan voor typische Country en Western songs van vooral zwarte artiesten. Het album archiveert een deel van de muziekgeschiedenis, die aan de basis ligt van wat nu wereldwijd vele muzikanten aanvuurt om te spelen en vele muziekliefhebbers boeit…” (ESC, Rootstime-BE)

Eric Schuurmans